Üstad

1950’lerin başında bir gece Beyoğlu meyhanelerinden birine,elinde bir ney muhafazası taşıyan,25-30 yaşlarında,iyi giyimli bir genç girer.Şöyle bir etrafı kolaçan ettikten sonra,boş bulduğu bir masaya ilişip,havalı bir el hareketi ile garsonu çağırır;

-Şişşşt,bakar mısın buraya…

Garson seyirtir hemen masaya doğru;

-Buyrun beyim?

-Bir Fahrettin Kerim bana…biraz buz,az da badem…

Fahrettin Kerim,o zamanların İstanbul valisinin adı ile anılan minik rakı şişesi… Büyüklerim bilir,hani “mini mini valimiz,ne olacak halimiz”sözleriyle anılan…

-Başüstüne beyim…

Sipariş gelmeden daha,mekanın sahibi gelir masaya;

-Delikanlı,bakar mısınız?

Delikanlı afili bir bakış atar;

-Buyurun?

-O masadan kalkmanızı rica edecektim,şu arkadaki masaya alsak sizi…

-Ne münasebet efendim,boştu masa ben geldiğimde.

-Üstadın masasıdır bu,buraya gelen herkes bilir,kimse oturmaz!

-Ne üstadı imiş bu?

Patronun gözü masadaki neye ilişir ve gözüyle işaret eder;

-Üstad Neyzen Tevfik,tanıyor olmalısınız…

-Tanımam ben benden başka üstad,bu aleti benden iyi üfleyecek benim üstad diyeceğim adam…

Patron sinirlenmeye başlar,iki de fedai hareketlenir masaya doğru.

Tam o sırada,az önce meyhaneye girip tartışanların haberi olmadan duruma şahit olan Neyzen Tevfik el eder patrona”bırak kalsın” anlamında…Ne de olsa son demleridir artık hayatının,durulmuştur artık gençlik ateşi…Yavaşça ilişir arkadaki boş masaya,bir Fahrettin Kerim de o söyler,az da badem…

Delikanlı ikinci şişeyi de bitirdikten sonra,neyi çıkartır muhafazasından,dudaklarına götürür.

Patron artık dayanamaz acele seyirtir masaya;

-Delikanlı ayıp yahu,üstadın yanında….Herşeyin bir edebi,usulü var yahu!

Arka masadan kısık bir ses duyulur;

-Şşşşt bırak efendi,tamamdır…

Patron üstada hürmetten,geri geri çekilir karanlığa doğru,delikanlı başlar bir taksim üflemeye.Herkes bırakır çatalı,bıçağı,kadehi;kulak kesilir.Ustadır delikanlı hakikaten… Ustadır da,çok tizden girmiştir,hem caka satma merakı,hem de içkinin tesiri ile…Tıkanır kalır….
Tam fısıltılar başlamışken,ilahî bir ney sesi duyulur üstadın masasından,delikanlının çıkamadığı perdeden almış,devam etmektedir.Şaşırır delikanlı,hem zordur o perdeye çıkmak,hem de alıcı gözle baktığı halde,ney görememiştir üstadın elinde o ana kadar.

Arkasına döner,bakar.Gördüğü de yeter ona,toparlanmaya başlar alelacele,kıpkırmızı bir suratla…

Üstadın elinde ney değil,boş bir Fahrettin Kerim şişesi vardır,ona üflemektedir ney yerine…

kısadan hisse
haddini bileceksin, güzel öykü teşekkürler. hatta neyzen tevfik ile ilgili bulabildiklerimizi de burada toplasak süper olacak.

Neyzen, Birinci dünya Savaşında iki gözünü kaybeden bir tanıdığıyla söyleşmektedir.Tanıdığı sorar:
- Durumu nasıl görüyorsun Tevfikciğim?
Neyzen, "karanlık" diyecekken kırmak üzere olduğu potu farkedip, çark eder;
- Sizin gördüğünüz gibi...

güzel öykü paylaşım için teşekkürler. her karanlıgın arkasından güneş doğar doğar dimi ?

çok etkilendim, çok güzle bir paylaşım;) teşekkürler:)

paylaşım için teşekkürler:)

kaanka68 demiş ki:

Üstadın elinde ney değil,boş bir Fahrettin Kerim şişesi vardır,ona üflemektedir ney yerine…

cok saglam bi hikayeydi teşekkürler paylaşım için kralsınnnn

Teşekkür ederim destinaburcu


İkinci Meşrutiyet döneminde nazırlığa getirilen bir zat, üzerinden çok geçmeden, yeğeninin vali olarak atanmasını sağlar. Karşılaştıklarında, Neyzen takılır;

- Maaşallah, kardeşinizin oğlu tıpkı fasulyeye benziyor.
- Genç yaşta vali oldu,neden fasulyeye benzesin?
- İşte ben de onun için benzetiyorum ya.Fasulye de sırığa sarılarak büyür.